เวลา ( 2537 )
ในนวนิยายเรื่อง เวลา ชาติ กอบจิตติ ได้เสนอแนวคิดเกี่ยวกับชีวิต
ซึ่งแท้จริงแล้ว “ไม่มีอะไร” โดยเสนอภาพชีวิตของคนชราจำนวนหนึ่งที่มีใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายรวมกันอยู่ในเรื่อนพยาบาลของสถานสงเคราะห์คนชรา ในบรรยากาศของความสิ้นหวัง คนชราเหล่านั้นยังมีความหวัง การรอคอย ความห่วงใย และความรัก โดยมีเวลาเป็น “ นายใหญ่” กำหนดจังหวะชีวิตอย่างไม่มีผู้ใดหลีกเลี่ยงได้
นอกจากแนวคิดที่แสดงสัจธรรมดังกล่าวแล้ว การเสนอเรื่องยังมีลักษณะริเริ่มสร้างสรรค์ ใช้กลวิธีแปลกใหม่ประสมประสานสื่อระหว่างศิลปะของภาพยนตร์ ละคร และวรรณศิลป์ได้อย่างกลมกลืน โดยเสนอผ่านสายตาและความคิดของผู้ดูละครคนหนึ่งซึ้งเป็นนักสร้างภาพยนตร์ กลวิธีนี้ทำให้การดำเนินเรื่องน่าสนใจ มอง ได้หลายแง่มุม ตัวละครมีลักษณะเด่น มีสีสันและมีชีวิตชีวา สารของเรื่องนี้จึงมีพลังกระทบอารมณ์ผู้อ่านให้ตระหนัก ถึงความว่างเปล่าของชีวิตที่มนุษย์หลงยึดติดอยู่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น